3 yıl önce tanıdım
seni Emice. Ortak noktamız her zaman ki gibi Trabzonspor’du. Bu renklere gönül
vermiş insanlar arasında en yüreklisiydin sen. Yaşın ilerlemişti ama o kadar
enerjiktin ki senin gibi kimse yoktu, olamazdı kimse senin gibi. Bu ansızın
gidişin hiç olmadı Emice hem de hiç.
Gençtin hepimizden,
davamızda en önde sen vardın. Her yerde sen vardın. İtalya da İsviçre de. Şimdi
sen yoksun kim taşıyacak bu bayrağı, gücümüz yetebilecek mi Emice . Senin gibi
olabilecek miyiz acaba he ?
Her daim gülerdi
yüzün, abimizdin, akıl hocamızdın, nasihat ederdin, yol gösterirdin bize,
yanımızda olurdun her zaman, şimdi sensizliğe nasıl alışırız Emice ?
Beni her gördüğünde ay em et karabük derdin öyle bilmiştin beni, şimdi kim bu şekilde karşılayacak
beni , kim gülüp sarılacak Emicem. Bu ansızın gidişin hiç olmadı Emice hem de
hiç.
Arkanda o kadar seven
bıraktın ki. Seni tanıyıp tanımayan ismini duyan herkes bu gidişinin ardından
gözyaşlarını tutamadı. Hani birilerinin değeri onu kaybedince anlaşılırdı ya.
Bu kayıp öyle değil, en değerlimizdin sen bizim öyle de kalacaksın.
Senin yokluğuna nasıl
alışacağız hiç bilmiyorum Emicem. Allah,
geride bıraktıklarına bizlere sabır versin. Mekanın cennet olsun, inşallah
orada görüşürüz Emice. Yeğenlerin hep seninle. Aralık hep soğuk olur ama bu
aralık sensiz daha soğuk be Emice…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder