13 Aralık 2014 Cumartesi

Emice



  3 yıl önce tanıdım seni Emice. Ortak noktamız her zaman ki gibi Trabzonspor’du. Bu renklere gönül vermiş insanlar arasında en yüreklisiydin sen. Yaşın ilerlemişti ama o kadar enerjiktin ki senin gibi kimse yoktu, olamazdı kimse senin gibi. Bu ansızın gidişin hiç olmadı Emice hem de hiç.

  Gençtin hepimizden, davamızda en önde sen vardın. Her yerde sen vardın. İtalya da İsviçre de. Şimdi sen yoksun kim taşıyacak bu bayrağı, gücümüz yetebilecek mi Emice . Senin gibi olabilecek miyiz acaba he ?

  Her daim gülerdi yüzün, abimizdin, akıl hocamızdın, nasihat ederdin, yol gösterirdin bize, yanımızda olurdun her zaman, şimdi sensizliğe nasıl alışırız Emice  ?

  Beni her gördüğünde ay em et karabük derdin öyle bilmiştin beni, şimdi kim bu şekilde karşılayacak beni , kim gülüp sarılacak Emicem. Bu ansızın gidişin hiç olmadı Emice hem de hiç.

  Arkanda o kadar seven bıraktın ki. Seni tanıyıp tanımayan ismini duyan herkes bu gidişinin ardından gözyaşlarını tutamadı. Hani birilerinin değeri onu kaybedince anlaşılırdı ya. Bu kayıp öyle değil, en değerlimizdin sen bizim öyle de kalacaksın.


  Senin yokluğuna nasıl alışacağız hiç bilmiyorum  Emicem. Allah, geride bıraktıklarına bizlere sabır versin. Mekanın cennet olsun, inşallah orada görüşürüz Emice. Yeğenlerin hep seninle. Aralık hep soğuk olur ama bu aralık sensiz daha soğuk be Emice…